συνθρανούμαι

-όομαι, Α

κατασυντρίβομαι, καταστρέφομαι εντελώς.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + θρᾶνος «κάθισμα, έδρα» (για τη σημ. πρβλ. θρανύσσω «συντρίβω»), πιθ. με παρετυμολ. επίδραση του συνθραύω].